2011 නොවැම්බර් 17 : හිනාවෙවී අඬන්න හරි, අඬ අඬා හිනාවෙන්න හරි කෙනෙකුට පුළුවන් ද ?

කඳුළු දෙන්න මට හඬන්න....

මම ආයෙම අතීතෙට යනවා… ගාළු කොටු පවුරෙ ඇවිදගෙන ගිහින් බංකුවක් උඩ වාඩි වෙලා මුහුද අඬනවා බලා ඉඳලා ඇස්වලට කඳුළු ආපු අවස්ථාවක්… බොහෝ දේවල් ගැන මතක් වෙලා ඇසට කඳුළු බිංදුවක් ආපු අවස්ථාවක්, මතක් වෙනවා…. ඊට පස්සෙ බොහොම ස්වල්ප අවස්ථාවකදි පමණක් නාඬපු මේ ඇස් දෙකට අඬන්නට කඳුළු ඇති බව මතක් වෙච්ච අවස්ථාවක් ආයෙම උදාවෙලා…

තරහක්වත්, දුකක් වත්, නිසා නෙවෙයි… ඇත්තෙන්ම හැඟීම්බර අවස්ථාවක් උදාවෙලා… සමහර වෙලාවට හිත ඇතුළෙන් හිනා වෙවී ඇස් දෙකෙන් කඳුළු බේරෙනවා… හේතුවක් නැතිවම… රසායනාගාරයේදී මේ සිද්ධිය වෙච්ච වෙලාවෙ කවදාවත් මගේ කඳුළු නොදැකපු මගේ ශිෂ්‍යයෙක් ඇවිත් අහනවා මොකද මේ හිනාවෙවී කඳුළු බේරන්නෙ කියලා….

කවදාවත් නැතිව මගේ හිත හොඳටම හැඟුම්බර වෙලා… හිත හරිම බර වෙලා… සමහර වෙලාවට දිගු සුසුමකුත් පිට වෙනවා….

ඒ සියල්ල මැද මම කරගෙන යන වැඩත් කරගෙන යනවා.. මේ හේතුව නිසාම මම රසායනාගාරයේ සාමාන්‍ය වැඩ කරන්නෙ නැතිව එකතුකරපු පරණ දත්ත ගොඩාක් හොයාගෙන ඒවා ප්‍රකාශනයක් පළකිරීම සඳහා එකතු කිරීමට පටන් ගත්තා.. දවසෙම වගේ කළේ ඒක.. එතකොට හිතට හරිම සනීපයි..

කෙසෙල් කොළයක් මතට කටු අත්තක් වැටුනත් – කටු අත්තක් මතට කෙසෙල් කොළයක් වැටුනත්, ඉරි යන්නෙ කෙසෙල් කොළයමයි…එක තැනක කියැවෙනවා…. සමහර වෙලාවකට උණුසුම් දෙතොලක පහස මතක් වෙනවා… තවත් සමහර වෙලාවකට අම්මගේ නොවෙනස් ආදරය මතක් වෙනවා… තවත් සමහර වෙලාවකට තාත්තගේ ප්‍රසිද්ධියේ නොපෙන්වූ ආදරය මතක් වෙනවා.. තවත් සමහර වෙලාවකට මල්ලිගේ නංගිගේ ආදරය මතක් වෙනවා… අද මගේ ඇස්වලට මේ කඳුළු  උණන්න ඉස්සර අවසන් වතාවට කඳුළු ගැලුවෙ මුලින්ම ලංකාවෙන් පිටව ආපු දවසෙ…

ඒත්… ඒ සියල්ල මැද මමත් නොනවත්වා ඒ හැඟීමෙන්ම මගේ වැඩ කරගෙන යනවා… මේකෙ ඉවරයක් කවදා හරි වෙයි… ඒ අවසානයට ඇවිත්… රෑ ඉරපාන වැඩසටහන් තුනක් එකදිගට ඇහුවා… සිතට දැනෙන අමුතුම හැඟීම විස්තර කරන්න අමාරුයි.. කාලෙකට පස්සෙ අපේය කියලා කියන්න පුළුවන් වැඩසටහනක් ඇහුවා.. බන්දුල නානායක්කාරවසම් මහතාටත්, දෙරණ මාධ්‍යජාලයටත් බොහොම පිං… වැඩසටහන නිසාම නෙවෙයි… මගේ හිත තවමත් සංවේදියි කියලා මතක් කරලා දුන්නට…..

ප.ලි. : එහෙම කරන්න පුළුවන් කියලා සොඳුරු සිත ලියන වත් මුලින්ම කිවුවා…