2013 මාර්තු 05 : ආසියාවේ ආශ්චර්යය – ආසියාවේ දැනුම් කේන්‍ද්‍රය

අපි හැමදාම ලෝකයේ ලොකුම එක, ආසියාවේ ලොකුම එක, දකුණු ආසියාවේ ලොකුම එක, ආදී ලොකු ලොකු දේ කරන්නට මෙන්ම සිහින දකින්නට ද දක්‍ෂය. ආසියාවේ කුඩාම රටක් වුවත් ලොකුම ඇමති මණ්ඩලය ඇත්තේ අපටය. අප ආසියාවේ ආර්ථිකව සමාජයීයව මෙන්ම අධ්‍යාපනිකව ද ඉතාම පසුපසින් සිටියත්, පාරම් බාන්නේ ආසියාවේ ආශ්චර්යමත්ම රට හැටියටය. පිටින් ණය අරන් උජාරුවට දිවි ගෙවන අපි හැම දෙනාම රුපියල් ලක්‍ෂ තුනක් පිටරටට ණයය. නමුත් ණය ගැනීම නතර වී ද නොමැත. අපි තවමත් කරන්නේ  අවුරුදු 2500 ක වංසෙ කබල් ගෑමක් වුනත්, අප එය පිළි ගැණීමට ද අකැමැතිය.

මෑතකදී අපි දකුණු ආසියාවේ ලොකුම ටින් මාළු කර්මාන්තශාලාව ගාල්ලේදී තනා නිම කර ජනතා අයිතියට පැවරූ රටකි. නමුත් මාළු ගෙන්වන්නේ චීනයෙනි. අපි දකුණු ආසියාවේ රටක් ඇතුලත තැනූ එකම වරාය තැනූ ජාතියයි. නමුත් එය ද චීනයෙන් ණය අරගෙන තැනූවකි. අපි, මිලියන 22 ක ජනතාවක් වෙසෙන වර්ග කිලෝමීටර් 65610 ක වපසරියක් ඇති රටක ගුවන් තොටුපල දෙකතුනක් ඇති රටකි. ඒද ණයට ගත් මුදලින් තනන්නකි. අපේ ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ග වන්නේ 3T ය Tourism – Tea – Textile ය… එය එසේ වුවද ඒ සඳහා ද හරිහැටි සැලසුම් අපට නැත. ඊට අමතරව තරුණියන් – මවු වරුන් දහදුක් විඳ මැදපෙරදිග කඹුරා එවන තුට්ටු දෙක වුවත්, ඔවුනටද කිසිදු සහනයක් නොමැත. අපි සත්තකින්ම ආශ්චර්යමත් ජාතියකි.

අප කිසිදු විටෙක අගය එකතුකළ යමක් (value added products) පිටට ලබා නොදෙන ජාතියකි. නුපුහුණු ශ්‍රමය අමු ුඅමුවේම පිට රටට පටවන්නේ ඉතාම අඩු මිළකටය. හරි හැටි අගය එකතු කළ විට රටම ගොඩ ගන්නට තරම් වටිනාකමක් ඇති පුල්මුඩේ ඉල්මනයිට් නිධිය ජපනාට විකුණන්නේ අමු අමුවේය. රබර් අමු අමුවේම විකුණන අප පිටරටින් ටයර් ආනයනය කරමු. රට වටකර මුහුද ඇතත් මාළු ද ගිණි ගණන්ය. වසර පුරාවටම හිරු එළිය – වගා කළ හැකි වටපිටාවක් ඇති අපේ රටේ එළවලු ගිණි ගනන් ය.. තව කිව හැකි දෑ බොහොමයකි.

ඉන්දියාව අප තරම් පාරම් බාන්නේ නැත. ඉන්දියාවේ  ජනගහනයෙන් 80% ක් දරිද්‍රතාවයෙන් පෙලෙන රටකි. අම්බානිට අම්බානට මුදල් ඇතත්, වැඩි ප්‍රතිශතයක් දිනය ගෙවන්නේ ඩොලර් දෙකකට වඩා අඩු දෛනික ආදායමකිනි. එහි දේශපාලනඥයෝ ද අපේ අය මෙන්ම ඉතා දූරදර්ශී – විනීත, දූෂණයෙන් භීෂණයෙන් තොර ඉතාම බුද්ධිමත් කාණ්ඩයකි. ඒ නිසා අපේ රට මෙන්ම ඉන්දියාව ද ආසියාවේ ආශ්චර්යය කරා ළඟා වෙමින් පවතී. ඉන්දියාවේ අගමැති ආර්ථික විද්‍යා විශේෂඥයෙකු වන අතර ඔක්ස්ෆර්ඩ් විශ්ව විද්‍යාලයේ ආචාර්ය උපාධියක් හදාරා ඇති පුද්ගලයෙකි. ඔහුගේ ආචාර්ය උපාධි නිබන්ධනය වූයේ  “India’s export performance, 1951–1960, export prospects and policy implications” යන්නයි. ඒ සමඟම එය “India’s Export Trends and Prospects for Self-Sustained Growth” පොතක් බවට පත් කිරීමට ද හේ උත්සුක විය. ඒ ඉන්දියාවේ අගමැතිතුමාගේ අධ්‍යාපනික සුදුසුකම් කිහිපයකි.

අපේ අගමැතිතුමාට දැන් සනීපය. ඒ නිසා එතුමා ඉල්ලා අස් වන්නේ නැත. පාප් වහන්සේ ඉල්ලා අස් වූවත් අගමැතිතුමා ඉල්ලා අස් විය යුතු නැත. ඒ එතුමාටය කියා අමුතුවෙන් කරන්න දෙයක් නැති නිසාමය. ලංකාවේ අගමැතිකම ඉන්දියාවේ ජනාධිපතිකම මෙන්ම බල රහිත එකක් නිසා අගමැතිතුමා කවුරු වුනත් කිසි ප්‍රශ්නයක් නැත.  එකම ප්‍රශ්නය ඒ පුද්ගලයා වෙනුවෙන් දරන්නට වෙන වියදම පමණි. නමුත් ඉන්දියාව යනු බිලියන 1.3 ක ජනගහනයක් ඇති ලොව ඉහළම ආර්ථිකයක් පවතින රටකි. එවන් රටක පාලනය දරන්නා (පමණක් නොව වෙනත් ඕනෑම රටක) බුද්ධිමතෙකු වීම රටේ ප්‍රගමනයට බලපායි. ඉන්දියාව මන්මෝහන් සිං පාලනයට නතු වූ දා පටන් විශාල සංවර්ධනයක් කරා ගමන් කරමින් සිටින රටකි.  ඒ රටේ ජනාධිපති වූයේ න්‍යෂ්ඨික භෞතික විද්‍යාඥයෙකු වූ ආචාර්ය අබ්දුල් කලාම් මහතාය. ඒ බුද්ධිමතුන් දෙදෙනකි.  ඊට පෙර 1991 දී ඉන්දියාවේ වෙළඳ ඇමති තනතුර හෙබවූයේ ච ආචාර්ය මන්මෝහන් සිං මහතාය.. ඉන්දියාව අපනයනය කරන්නේ බුද්ධිමතුන් ය. ඉන්දියාවෙන් පිටතට යන බුද්ධිමත් තරුණ තරුණියන් නැවත් පැමිණෙන්නේ ආචාර්ය උපාධි හෝ අවම වශයෙන් ශාස්ත්‍රපති/විද්‍යාපති උපාධියක් අත දරාගෙනය. ඉන් නොනවතින ඔවුහු රටේ නිෂ්පාදනයට දායක වෙති. ලොව ප්‍රධානතම ඖෂධ සමාගම් සහ රසායනික සමාගම් අඩු මිලට බුද්ධිය සොයාගෙන පැමිණෙන්නේ ඉන්දියාවටය. ලොව මූලිකම පරිඝණක සමාගම් සිය ශාඛා පිහිටවන්නේ ඉන්දියාවේය. ඉන්දියාවේ IIT (Indian Institute of Technology) විශ්ව විද්‍යාල අද තරඟ කරන්නේ ඇමරිකාවේ හාවඩ්, MIT, සහ බ්‍රිතාන්‍යයේ ඔක්ස්ෆර්ඩ් විශ්ව විද්‍යාල සමඟ සම තත්ත්‍වයේ සිටීමටය. මේ ඉන්දියාවේ අධ්‍යාපනයේ තත්ත්‍වයයි. අපි ?

මේ ලිපිය ලිවීමට සිත් වූයේ බ්‍රිතාන්‍යයේ රාජකීය රසායන විද්‍යා සංගමය මගින් පළ කරන Chemistry World නම් සඟරාවේ වූ ඉන්දියානු විද්‍යාත්මක චින්තනයේ ප්‍ර බෝධය පිළිබඳ වූ ලිපියක් දැකීමෙන් ඇති වූ සංවේගයයි. ඒ සංවේගය ඉන්දියාව ගැන නොවේ. ආසියාවේ ආශ්චර්යය යැයි උදම් අනන අපේ ලංකාව ගැන ඇති වූ සංවේගයයි.

ඉතාම මෑතකදී ඉන්දියාව තම රටට නව විද්‍යාත්මක ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් හඳුන්වා දුනි. ලංකාවේ පුවත්පත්/මාධ්‍ය ආයතනවලට හොරෙන් මෙය කරන්නට ඇත්තේ අප රටේ ද මෙවැනිම ප්‍රතිපත්ති මාලාවක් හඳුන්වාදේ යැයි යන බියෙන් විය හැකිය. ඉන්දියාව මෙහිදී අවධාරණය කරන්නේ සීඝ්‍ර – දිගුකල් පවතින – සියළුම අංශවල වර්ධනයක් දැකිය හැකි විද්‍යාත්මක පිළිවෙතකි. මේ නිසා රටේ බොහෝ අංශ වල දියුණුවක් ඔවුහු අපේක්‍ෂා කරති. සමහර අංශ විද්‍යාත්මක ක්‍රමවේදයක් නොදැක තිබු අංශයන් වන අතර ඒවාට ද මේ පිළිවෙත් හඳුන්වාදීමට ඉන්දියාව අපේක්‍ෂා කරයි. ඉන්දීය රජය මෙහිදී ඉලක්ක කරන්නේ විද්‍යාත්මක සංවර්ධනය අතින් තමන්ගේ බලය වසර 2020 වනවිට ලොවට කියා පෑමටය. දැනට ලෝකයේ පළවන විද්‍යාත්මක ලිපි වලින් 3.5% ක ප්‍රමාණයක් පළ වන්නේ ඉන්දීය විද්‍යාඥයින් විසිනි. එය 2020 වනවිට 7% ක් දක්වා වැඩි කිරීමට ඉන්දියාව අදහස්කරගෙන ඇත. ලොව ඉහළම විද්‍යා ලිපි පළකෙරෙන සඟරා වලට ඉන්දියාවේ වර්තමාන දායකතවය වන 1% ක ප්‍රමාණය 2.5% දක්වා වැඩි කිරීමට ද සැලසුම් යොදා හමාරය. ඉන්දියාව ලබන වසර පහ ඇතුලත සිය විශ්ව විද්‍යාල සහ පර්යේෂණාගාරවල පර්යේෂකයින් සංඛ්‍යාව 66% කින් ඉහළ නැංවීමට, එනම් 150,000 ක් දක්වා වැඩි කිරීමට සැලසුම් කර ඇත. මෙයට අමතරව අධ්‍යාපනය ද ඒ හා සමගාමීව ඉහළ නංවන්නට අදහස් කරගෙන තිබේ.

ඉන්දියාවේ අගමැති

කෙසේ වුවත් ඉන්දියාව ද විද්‍යාත්මක පර්යේෂණ වෙනුවෙන් වෙන් කරන්නේ දළ ජාතික ආදායමෙන් 1% ක් පමණි. 2017 වනවිට එය 2% දක්වා වැඩි කිරීමට ආචාර්ය මනමෝහන් සිං සැලසුම් කරගෙන තිබුණද, සමහර  විද්‍යාඥයින් ඒ පිළිබඳ සැක සංකා මතු කරති. ඉන්දියාවට දැන් ඇති ප්‍රධාන ප්‍රශ්නය චීනයේ ආර්ථික සහ විද්‍යාත්මක සංවර්ධනයයි. ඒ නිසා ඔවුන් චීනය හා කරට කර හෝ ඉදිරියට යාමට හැකි සියල්ලම සිදු කරති. ආසියාවේ ලොකුම දේවල් නොකළත්, තමන්ට හැකි පමණින් යමක් කිරීම ඔවුන්ගේ ක්‍රියා කලාපයයි. නමුත් අප කරන්නේ සියල්ලට ම පෙර ලොකු නමක් යොදාගත් ව්‍යාපෘතියක සමාරම්භක අවස්ථාවට එම ව්‍යාපෘතියට වෙන් කළ මුදලෙන් හරි අඩක් යොදා නාස්ති කර, ඉතිරියෙන් ද හැකි ප්‍රමාණයක් යටිමඩි ගසාගෙන ඉතිරියෙන් යමක් කිරීමයි. ඒ අපේ ආශ්චර්යයයි. ඒ මුදලින් යමක් සිදු වීම ම ආශ්චර්යයකි.

උදාහරණයක් ලෙස වරායේ සිට සපුගස්කන්දට තෙල් ගෙන යන නලය සෑම තැනින්ම සිදුරු වී සිදුවන තෙල් නාස්තියම අවම කිරීමෙන් අපට බොහෝ මුදලක් ඉතිරි කරගත හැක. නමුත් හැමදාම සිදු වන්නේ කාන්දුවන තැනකට පැලැස්තරයක් යොදා නැවතත් කාන්දුවක් ඇතිවනතෙක් බලා සිටීම නොවේද ? ජර්මනියේ BASF ආයතනයේ වර්ග කිලෝමීටර 10 ක වපසරියේ පමණක් අතුරා ඇති නල මාර්ගවල දිග කිලෝමීටර 2300 කට අධිකය. මේ කිසිදු නළයක කාන්දුවක් වසර 25 කින් වාර්තා වී නැත්තේ ඒවායේ කටයුතු සොයා බලන්නන්ගේ සහ අදාල ආයතනයේ කාර්යක්‍ෂමතාවය සහ වගකීම් සහගත ස්වභාවය නිසාය. නමුත් වරායේ සිට කොලොන්නාවට තෙල් ගෙනයන නලය හරිහැටි නඩත්තු කිරීමට අපට හැකියාවක් නැත. ඒ අපගේ ආශ්චර්යයයි.

වාසනාවට අපටද දැන් බුද්ධිමත් අගමැති අපේක්‍ෂකයෙකු පහළවන ලකුණු මතු වී ඇත.

අපේ අනාගත අගමැති

අපේ රටේ අවිවාදයෙන්ම ජනප්‍රියතම ආචාර්යවරයා වන ආචාර්ය මර්වින් සිල්වා මහතා තමා තරම් අගමැති තනතුරට සුදුස්සෙකු තවත් මේ රටේ නොමැති බව රටටම හඬගා ප්‍රකාශ කර හමාරය. ඉන්දියාවේ අගමැතිතුමාට මෙන්ම එතුමාට ද ආචාර්ය උපාධියක් ඇත. මන්මෝහන් සිං මහතා මෙන්ම එතුමා ද කොටය. පොතක් ද ලියා ඇත.ඒ හැමටම වඩා මන්මෝහන් සිං මහතාට වඩා රට වෙනුවෙන් ඒ මහතා කැප වී ඇත. එතුමාගේ පවුලේ කිහිප දෙනෙකු මියගොස් ඇත්තේ රට වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම නිසාවෙනි. ඉතිං…. අපටත් ආශ්චර්යයේ ඉදිරියටම යන්නට. මෙතරම් සුදුසුකම් ඇති.. එතුමා අගමැති කළොත් බැරි වෙයිද ?