නව ලොව අභියෝග ජයගන්න අපේ දරුවන්ටත් STEM අධ්‍යාපනය.

මිනිසා මෙන්ම අනෙත් සතුන්ද උපතේ සිට මි ය යනතුරුම උගෙනිති.  සමහර පර්යේෂණ වලින් හෙළි වී ඇත්තේ මානවයා සිය මව් කුස තුළ සිටියදීම ඉගෙන ගන්නා බවයි. කෙසේ වුවත්, අප සැම දෙනා ජීවිතයේ සෑම අවස්ථාවකදීම කිසියම් හෝ දෙයක් අළුතෙන් ඉගෙන ගනිමින් සිටී. එය ක්‍රමාණුකූලව පවත්වාගෙන යන තක්සලාවකින්ද, එසේත් නැතහොත් ජීවන තක්සලාවෙන්ද යන්න අවස්ථානුකූල වේ.

වසර සිය ගණනකට පෙර පැවති ලෝකය හා සැසඳීමේදී නව ලොව දැනුම ඉතා ඉක්මනින් යාවත්කාලීන වේ. වසර 1900 දී පැවති දැනුම දෙගුණ වීමට වසර 25ක් පමණ ගත වුවත්, වසර 2019 දී ඇති දැනුම දෙගුණ වීමට ගත වන්නේ මාස 12ක් වැනි සුළු කාළයක් පමණි. මෙය අනාගතයේදී පැය 24 ක් දක්වා කෙටි වේ යැයි ගණන් බලා ඇත. එසේ නම්, මේ පුපුරා යන දැනුම ග්‍රහණය කර ගැනීමට, එය භාවිතාවට, ඒ දැනුම් ප්‍රවාහය හමුවේ ඉදිරියට යාමට හෝ අවම වශයෙන් නොනැසී පැවැත්මට, අප ඒ දැනුම් ප්‍රවාහයෙන් කිසියම් හෝ ප්‍රමාණයක් උකහා ගැනීමට හැකියාව තිබිය යුතුය. මේ දැනුම ලබා ගැනීමට අපට සාම්ප්‍රදායික ක්‍රම වූ පාඨශාලීය උගැන්වීම් මෙන්ම, නූතන අන්තර්ජාල අධ්‍යාපනය ද එක සේ වැදගත් වේ. ලෝකය කෙතරම් ඉදිරියට ගියත්, සමහර සාම්ප්‍රදායික ක්‍රම වලින් බැහැරට නොයන්නේ එහි ඇති වැදගත්කම සහ ක්‍රමාණුකූල බව නිසාය.

සාම්ප්‍රදායික ගුරු ගෝල දැනුම් සංසරණය වසර දහස් ගණනක් පැවත එන්නේ මානවයා සිය පරිණතභාවය පැමිණෙන තෙක් සිය දෙමාපියන්ගේ රැකවරණය ලැබීමේ පරිණාමීය තත්ත්‍වය නිසාය. මේ නිසා ස්වයං අධ්‍යාපනය තවමත් මානව පරිණාමයට එකතු වී නොමැත. මේ ගුරු ගෝල දැනුම් සංසරණය, නැතහොත් අධ්‍යාපනය ලොව පුරා අඩු වැඩි වශයෙන් විවිධාකාර ක්‍රම අත්හදා බලමින් සිය සිසු පරම්පරාව උපරිම ප්‍රශස්ත මට්ටමට ගෙන ඒමට බොහෝ රටවල් ක්‍රියා කරමින් සිටිති. උදාහරණයක් ලෙස ගතහොත්, ෆින්ලන්තය සිය දරුවන්ට බොහෝ ලිහිල් අධ්‍යාපන රටාවක් අනුගමනය කරමින් විභාගවලින් තොර වූ පාසැල් අධ්‍යාපනයක් ලබා දීමට කටයුතු කරයි. ඒ ක්‍රමයෙන් ලැබෙන සුභදායී ප්‍රතිඵල අනුව ලොව හොඳම අධ්‍යාපන ක්‍රමය ලෙස ෆින්ලන්තය සළකනු ලබයි.

බොහෝ රටවල් අධ්‍යාපනය සළකනු ලබන්නේ තම රටෙහි අනාගත ආයෝජනයක් ලෙසිනි. එනම්, සිය ජනතාව දැනුමින් සන්නද්ධ කරවීම යනු, එම රට නිරායාසයෙන්ම ප්‍රගමනය කරා යන්නක් බව පාලකයන් වටහාගෙන ඇති බැවිනි. මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකමක් වූ අධ්‍යාපනය, බොහෝ රටවල මූලික අයිතිවාසිකමට වඩා එහා ගොස් ඇති නමුත්, ලංකාවේ අවාසනාවකට හොඳ – ප්‍රශස්ත අධ්‍යාපනය නගරවලට සහ ජාත්‍යන්තර පාසැල්වලට සීමා වී ඇති සෙයක් පෙනේ.. ළමුන් 100 ට අඩු පාසැල් සහ දරුවනට හරිහැටි ඉන්නට තැනක් නොමැති පාසැල් සුවිශාල සංඛ්‍යාවක් ඇති අපේ රටේ, කිහිප දෙනෙකුගේ සුඛ විහරණයට කෝටි ගණන් වියදම් කිරීමට පාලකයෝ පසුබට නොවන බව පසුගිය සතියේ විදුලි සෝපාන ප්‍රවෘත්තියෙන් ඔබට පැහැදිලි වන්නට ඇති. කෙසේ වුවත්, ලංකාවේ ද අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් සැකසෙන නව ක්‍රමවේදයන් පැසසුමට ලක් කළ යුතුමය. ඒ ප්‍රවණතා තවදුරටත් සාර්ථකව ඉදිරියට ක්‍රියාවට නැංවිය යුතුමය.

අප රටේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය මුළුමනින්ම පාහේ සකස් වී ඇත්තේ විභාග කේන්‍ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් ලෙසින්. අද ළදරු පාසැලට යන දරුවා සිය මනස ක්‍රීඩා මූලික අධ්‍යාපන රටාවකින් නිර්මාණශීලීත්‍වය වැඩිදියුණු කිරීම, පරිකල්පනය ඔප් නැංවීම වැනි අනාගත ආයෝජනයන්ට යොමු කරනවා වෙනුවට අවාසනාවකට සිදු කරනුයේ කුඩා කළ සිටම අකුරු ලිවීම සහ වචන හරඹයන්ට පුරුදු කිරීමයි. දැන් පෙර පාසැල් දරුවාට අකුරු තුනකින් සමන්විත වචන ලිවීමට හුරු කරවීම සාමාන්‍ය කටයුත්තක් වී ඇත. දියුණු රටවල, උදාහරණයක් ලෙස ජර්මනිය ගතහොත්, ඒ වයසේ කුඩා දරුවන් සියයට අනූවක්ම සිදු කරනුයේ පරිසරය ආශ්‍රිත ස්වභාවික ඉගැනීම්, භාශාව සහ ක්‍රීඩා වැනි දරුවන්ගේ ක්‍රියාශීලීත්‍වය, නිර්මාණාත්මකභාවය සහ පරිසරයට ආදරය කිරීමේ භාවිතාවන් ඉගැන්වීමයි. ඒ මගින් පසුකාලීනව දරුවා සිය විෂය කරුණු ඉක්මනින් සහ හොඳින් ග්‍රහණය කරගැනීම, තරුණ කාලයේදී හොඳින් අධ්‍යාපනයට නැඹුරුව, සාර්ථකව අධ්‍යාපන කටයුතුවල යෙදීම දැකගත හැකි වනවා.

අප දරුවන් දැන් දැන් පළමු වසරේ සිටම ටියුෂන් කරා රැගෙන යාම දෙමාපියන්ගේ පුරුද්දක් මෙන්ම විලාසිතාවක්ද වනවා. තමන්ට උගෙනීමට නොහැකි වූ ඉංග්‍රීසි, කථනය වැනි දෑ දරුවන්ට ලබා දීමේ පරම අභිලාශයෙන් දරුවන් මේ අමතර පන්ති වලට ගෙන ගියත්, තම පරිසරය අවට වූ ගහකොළ සතා සීපාවා හඳුනාගැනීමට පවා ඒ දරුවන්ට නොහැකි වී තිබෙනවා. මෙසේ වැඩෙන දරුවා පරිසරය නොදන්නවා පමණක් නොව පරිසරයට ඇති ලැදියාවද අඩු වී තිබෙනවා.

දරුවා දෙවන හෝ තෙවන පන්තියට පැමිණි වහාම දෙමාපියන්ගේ අභිප්‍රාය වන්නේ පහ ශ්‍රේණියේ ශිෂ්‍යත්‍ව විභාගයට වාඩි කරවීමයි. දරුවා අඩු පහසුකම් සහිත පාසැලකට ඇතුළත් කර තිබුණි නම්, ජාතික පාසැලක ස්ථානයක් ලබා ගැනීමට ඒ කරන අහිංසක උත්සාහය පැසසිය යුතු වුවත්, ජනප්‍රිය පාසැල්වල සිටින දරුවන් ශිෂ්‍යත්‍ව විභාගයට දෙමාපියන් යොමු කරවන්නේ හුදෙක්ම දරුවා ශිෂ්‍යත්‍වය ඉහළින් සමත් වූ පසු දෙමාපියන්ගේ මාන්නය පෙන්වීමට  හැකියාව ලැබෙන නිසා විය හැකිය. කෙසේ වුවත්, මේ වසර කීපය තුළ දරුවා මානසිකව සහ ශාරීරිකව අනේකවිධ හිරිහැරයන්ට ලක් වී අවසානයේ දෙමාපියන්ගේ උවමනාවට ශිෂ්‍යත්‍වයට මුහුණ දේ… මෙසේ ශිෂ්‍යත්‍වයට වාඩිවන දරුවන්ගෙන් සියයට හැටක්, පසුකාලීනව කිසියම් හෝ මානසික අසමතුලිතතාවයකට ලක්වන බව දැන් සොයාගෙන ඇත. එසේම ශිෂ්‍යත්‍වය සමත්වන දරුවන්ගෙන් සියයට අසූ පහක් සාමාන්‍ය පෙළ හෝ උසස් පෙළ විභාගවලට සාර්ථකව මුහුණ නොදෙන බව නවතම සමීක්‍ෂණ වලින් සනාථ වී ඇත.

මේ දරුවන් ලෝකයේ අන් දරුවන් හා සැසඳුවහොත්, විෂය කරුණු ධාරණය සහ නැවත ලිවීම අතින් ඉතා ඉදිරියෙන් සිටිනු ඇත. නමුත් නිර්මාණශීලීත්‍ව සහ පරිකල්පනය අතින් නම් ඔවුන් බොහෝ පසුපසින් සිටිනු ඇත. ඒ අපි අපේ දරුවන්ට විචක්‍ෂණ බුද්ධිය මෙහෙයවීමට පුහුණු කළ යුතු අවධියේ අනවශ්‍ය විභාග බර පටවමින් ඔවුන්ගේ මොළ කුරුවල් කිරීම නිසාය. මේ නිසාම දැන් දැන් දරුවන් අතර ආත්මාර්ථය වර්ධනය වීම දැකිය හැකිය. අප කුඩා කළ මිතුරන් හා බෙදා ගත් දැනුම, පොතපත, දැන් දරුවන් සිය මිතුරන් හරා බෙදා හදා ගන්නේ ඉතා කලාතුරකිනි. ඒ සඳහා දෙමාපිය අනුබලයද නොඅඩුව ලැබෙමින් පැවතීම කණගාටුවට කරුණකි. මෙසේ ඉගෙනීමටම ඇලී ගැලී සහ විවේක කාළයක් ඇතොත්, පරිඝණක, ජංගම දුරකථන සහ ඉලෙක්ට්‍රොණික උපකරණ වලට ඇබ්බැහි වන දරුවා, මානසිකව සහ ශාරීරිකව අසමතුලිත දරුවෙක් බවට පත්වීම ආයාසයෙන් නතර කළ හැක්කක් නොවේ.

මෙසේ වැඩිවියට පත්වන දරුවා ඉතිරි වසර හතර සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයටත් ඉන්පසුව උසස් පෙළ කඩඉම සමත්ව විශ්ව විද්‍යාලයට යන යුද්ධයට සහභාගී වීමටත් යොමු වන නිසා සමහරවිට කිසිදු කණ්ඩායම් ක්‍රියාවලියක්, ක්‍රීඩාවක් පවා නොකරන තත්ත්‍වයකට පත් විය හැකිය. කෙසේ නමුත් මේ අවදානම හඳුනාගෙන දැන් දැන් පාසැල්වල දරුවන්ට අවම වශයෙන් එක් ක්‍රීඩාවක හෝ නියැලීම අනිවාර්ය කර තිබීම සුභවාදී ලක්‍ෂණයක් ලෙස දැකිය හැකිය.

එසේ වුවත්, අපේ විභාග කේන්‍ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය, අප රට බලාපොරොත්තු වන නව ලෝකය වෙත ගෙනයාමට සමත් දරු පරපුරක් බිහි කරයිද ?

2015 වසරේදී රටවල් 193 ක ලෝක නායකයින් එකතුව ලෝකය අනාගතයට මුහුණ දෙන්නේ කෙසේද, එයට අප සකස් වි යුත්තේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නය විසඳීම සඳහා ඉදිරි වසර 15 තුළ දී සපුරා ගැනීමේ අවශ්‍යතාව මත තිරසර සංවර්ධන ඉලක්ක (Sustainable Development Goals) නම් මූලික ඉලක්ක 17 ක් නම් කෙරුණා. ඒ අනුව දුප්පත්කම තුරන් කිරීම, ලෝක කුසගින්න තුරන් කිරීම, සැමට සුවය, සමාන අධ්‍යාපනයක් ලැබීමේ අයිතිය, ලිංගික සමානතාවයන්, පිරිසිදු ජලය සහ සනීපාරක්‍ෂාව, දැරිය හැකි සහ පිරිසිදු බලශක්තිය, තිරසර නගර සහ සමාජයක්, වගකීම් සහිත පරිභෝජනය සහ නිෂ්පාදනය, පරිසරය වෙනුවෙන් කැපවීම, ජලජ ජීවීන් සහ අනෙකුත් ජීවීන්ආරක්‍ෂා කිරීම,  නීතිය, සාමය සහ ඒ බලගැන්වීමේ ශක්තිමත් ක්‍රියාදාමයන්, සහ මේ ඉලක්ක සාමූහිකව සපුරා ගැනීම යන ඉලක්ක 17 සම්මත කර ගැනුනා.

මේ අනුව ලෝක අධ්‍යාපනයට ප්‍රධාන තැනක් ලබා දුන්නේ නව දැනුම, නව සංකල්පවලින් තොරව ලෝකයටම ප්‍රගමනයක් නොමැති බව පසක් වූ නිසා. විද්‍යාව සහ තාක්‍ෂණය මූලික වූ නව සොයාගැනීම්වලින් තොර අනාගතයක් නොමැති නිසාම, ලෝකය පුරාම විද්‍යා හා තාක්‍ෂණ පුනරුදයක් ඇතිවන්නේ වසර 1957 වැනි ඈත කාළයකදී. 1957 වසරේ  රුසියාව විසින් ස්පුට්නික් යානය අභ්‍යවකාශගත කිරීමත් සමගම අභ්‍යවකාශ තරණ යුද්ධයේ මූලිකත්‍වය රුසියාව ලබා ගැනීම නිසා ලජ්ජාවට පත් ඇමරිකානු ජනාධිපති අයිසන්හවර් විසින් 1958 දී NASA ආයතනය පිහිටවීමත්, ඒ සඳහා අවශ්‍ය විද්‍යාඥයින් නිපදවීමත් පෙරදැරි කරගෙන ඇමරිකාව පුරා විද්‍යා තාක්‍ෂණ පුනරුදයක් ඇතිවීමට පටන් ගත්තා. මේ නිසා විද්‍යාව, තාක්‍ෂණය, ඉංජිනේරු විද්‍යාව සහ ගණිතය මූලික කරගත් අධ්‍යාපන රටාවක් ඇරඹීමට ඇමරිකාව කටයුතු කළා. මෙය STEM අධ්‍යාපනයෙහි මූලාරම්භයයි. ඉන් නොනැවතුනු ඇමරිකාව ජෝන් කෙනඩි පාලන සමයේදී තම ජාතිකයෙකු මුලින්ම සඳ මත පතිත කෙරවූවා.

STEM අධ්‍යාපනයෙහි මූලික අරමුණු වන්නේ Science, Technology, Engineering, සහ Mathematics ( විද්‍යාව, තාක්‍ෂණය, ඉංජිනේරු විද්‍යාව, සහ ගණිතය) යන විෂයයන් හතර සමෝධානිතව ඉගැන්වීමයි. මෙහිදී දරුවන්ට තාක්‍ෂණික ක්‍රියාකාරකම් තමන් විසින්ම තමන්ගේම සැලසුම්, සැකසුම්, ඉදිරිපත් කිරීම්, ආදිය මගින් දරුවන්ගේ පරිකල්පනය, නිර්මානශීලීත්‍වය, නවෝත්පාදන හැකියාවන් ඔප් නැංවීමත්, අනතුරුව දරුවා වැඩිහිටියෙකු වූ පසු ඒ අත්දැකීම් උපයෝගී කරගෙන සමාජයේ නව දර්ශනයක් සහිත පුද්ගලයින්, ව්‍යවසායකයින් බවට පත් කිරීමයි.

ඉදිරි දශක කිහිපය තුළ ලොව පුරාම නිෂ්පාදනය සහ කර්මාන්ත කෙරෙහි බලපාන රොබෝ තාක්‍ෂණය, කෘත්‍රිම බුද්ධිය වැනි නවීන විද්‍යාත්මක ප්‍රවණතා දියුණු වීම නිසා සාම්ප්‍රදායික රැකියාවන්වලට කිසියම් තර්ජනයක්  ඇතිවන බවත්, ඒ හරහා ඇතිවන නව රැකියා සඳහා අනිවාර්යයෙන්ම විද්‍යා, තාක්‍ෂණික අංශයන්හි දැනුම අනිවාර්ය වන බවත් පසක් වී ඇත. මේ අනුව නව ලොව ජය ගැනීම කෙසේ වෙතත්, අවම වශයෙන් නව ලෝකයේ නොනැසී සිටීමට නම් ඉදිරියේ අප දරුවන් STEM අධ්‍යාපනයෙන් සන්නද්ධ කළ යුතුමය. ඒ පිළිබඳ ඉදිරි ලිපි පෙළකින් සාකච්ඡා කරමු.